یکی از پادشاه هند،وزیر فهمیده ای داشت و بدون صلاح دید او کاری انجام نمیداد.

پادشاه از دنیا رفت و پسرش جانشین او شد.او در کارهای خود با وزیر مشورت نمی کرد و

 به گفته خایش اهمیت نمی داد.

روزی وزیر به او گوشزد کرد که پدرت بدون تصویب و صلاح دید من کاری نمی کرد.

ممکن است در انجام امور پیش آمدهای ناگوار و غیر قابل جبران پیش آید.

شاه برای امتحان سوالی از او کرد تا مقداری دانش و تجربه اش را بیازماید،پرسید:

خواسته های دل و هواهای نفسانی قوی تر است یا تربیت نفس؟

وزیر گفت خواهش نفس چیره تر است.

پس از چندی پادشاه مجلسی تهیه کرد که عده ای از رجال حضور داشتند.سفره ای ترتیب داد که

انواع خوراکی ها در آن وجود داشت،چند گربه را طوری تربیت کرده بود که شمع ها را در

دست گرفته ،به این وسیله مجلس را روشن نگه می داشتند.

در این هنگام پادشاه به وزیر گفت:مشاهده کن تربیت مقدم است یا طبیعت {یعنی طبیعت گربه ها

رو آوردن به غذاها و رها کردن شمع ها است،اما بر اثر تربیت،وظیفه دشوار

خود را انجام می دهند}

وزیرکمی شرمنده شد و گفت:اگر اجازه دهید فردا شب جواب سوال را می دهم.شاه قبول کرد.

شب بعد وزیر به غلامش دستور داد چند موش تهیه کند،موش ها را به نخ های محکمی بست

همین که مجلس مانند شب قبل آراسته شد و همه مشغول غذا خوردن شدند،وزیر موش ها

را از آستین خارج کرد و میان سفره رها کرد گربه ها به محض اینکه چشمشان به

موش ها افتاد، شمع ها را به زمین انداختنه،در پی موش ها دویدن.

نزدیک بود اتاق آتش بگیرد.در این هنگام وزیر گفت: اکنون آشکار شد که طبیعت،بر تربیت غلبه

پیدا می کند.

پادشاه اقرار کرد و پس از آن واقعه در کارها با وزیر مشورت می کرد.